ขอออกตัวก่อนว่า ความรู้สึกที่มีต่อภาพยนตร์เรื่อง สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก นั้นไม่ได้เกิดขึ้นเพราะมีประสบการณ์ร่วมเหมือนอย่างสโลแกนหนัง ชีวิตไม่เคยรักรุ่นพี่เพราะอยู่โรงเรียนสตรีล้วน เข้ามหาวิทยาลัยปุ๊บ ก็อยู่คณะที่มีหญิงมากกว่าชาย แถมในบรรดาพลเมืองชายที่น้อยนั้น ก็ข้ามฟากมาเป็นเพศเดียวกับเรามากกว่าครึ่ง ส่วนเรื่องแอบไปรักใครสมัยเด็ก ๆ นั้น บอกตรง ๆ อายุมาจนถึงปูนนี้แล้ว จะมากุ๊กกิ๊กอมยิ้มก็ไม่ไหว
.
แต่ดิฉันก็ไปดูหนังเรื่องนี้ 2 รอบภายในหนึ่งสัปดาห์ รอบแรกไปดูเพราะต้องดูหนังไทยทุกเรื่อง ออกมาแล้วก็ยอมรับว่ามันเป็นหนังที่ดีที่สุดใน 3 เรื่องของวันนั้น แต่ยังให้เหตุผลกับตัวเองไ่ม่ได้ เมื่อวานนี้จะต้องไปดูหนังไทยที่เหลือ เห็นโปสเตอร์ใหญ่ อดไม่ได้ที่จะตีตั๋วหนังเข้าไปดูอีกรอบ หนังมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง มาดูรอบสองนี้ ถึงจับได้ว่า อะไรในหนังที่สามารถเรียกแฟน ๆ ให้กลับไปดูหนังครั้งแรกครั้งเล่า นอกไปจากมาริโอ้ เมาเรอร์กับความรู้สึกร่วมที่ผู้หญิงทุกคนก็มี
เราต้องเขียนวิจารณ์หนังเรื่องนี้ แม้จะปลายโปรแกรมแล้วก็เถิด
ถ้าจะวิเคราะห์หนังแบบอาศัยหลักการทางภาพยนตร์ สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก อาจจะไม่ได้ใช้ภาษาภาพยนตร์โดดเด่นมากนัก จนเราต้องบอกว่า ภาพสวย เพลงเพราะ มุมกล้องของหนังออกจะดูธรรมดา ๆ อาจจะมีบางฉากที่หลุดออกมาสวยบ้าง ก็ไม่ทั้งหมด การใช้เพลงที่ทราบมาว่าเริ่มฮิตทางรายการวิทยุ ก็ยอมรับว่าดี แต่จังหวะการใช้เพลงในหนังนั้นบางครั้งไม่ต่อเนื่อง ทำให้อารมณ์สะดุดอยู่หลายครั้ง แบบจะมาก็มา จะไปก็ไป เหมือนกำลังจะได้อารมณ์แล้ว ก็ถูกตัดไปอีก
แต่ สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก มีบางสิ่งบางอย่าง มันเป็นหนังที่ทำให้เรารู้สีก เชื่อมากที่สุด ไม่ได้รู้สึกว่ากำลังดูเรื่องที่เป็นจริงไม่ได้เลย ไม่ได้เป็นเพียงความเพ้อฝันในดินแดนใหม่ ซึ่งห่างไกลจากชีวิตคนไทยอย่างสิ้นเชิง ไม่ได้ตื่นตาตื่นใจกับสิ่งใหม่ ๆ ที่เราไม่เคยเจอ ไม่ใช่มุขและลักษณะการพูดที่ตะโกนไปตะโกนมา จนรู้สึกรำคาญ ในเมื่อชีวิตประจำวันของเราคนไทยก็ไม่ได้ตะโกนใส่กัน
หนังเดินสวนทางจากสูตรข้างต้นอย่างสิ้นเชิง ภาพและอารมณ์ของเมืองเล็กๆ ในต่างจังหวัด มันเป็นอะไรที่เราคุ้นเคย ฉากของหนังเกิดขึ้นที่ราชบุรี ทำให้อารมณ์และบรรยากาศในหนังแตกต่างจากที่เราเห็นในหนังรักอื่น ๆ อย่าง รถไฟฟ้า มาหานะเธอ หรือ กวน มึน โฮ
สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก ไม่ใช่อารมณ์ของคนเพียงสองคน แต่มันคือ เมืองเล็ก ๆ ในต่างจังหวัดที่ดูอบอุ่น คุ้นเคย อาจจะเชย ๆ ไปบ้าง เด็กหนุ่มเด็กสาวที่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเรียนหนังสือทุกเช้าเย็น จนทำให้น้ำขอแอบดูคนที่ตนรักอยู่ได้ทุกวัน ภาพบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ที่พ่ออาจจะไม่อยู่ แต่เต็มไปด้วยความรักของแม่และเพื่อน ๆ ครู นักเรียนที่ทะเลาะเบาะแว้งกัน แต่ครูก็ยังเอาใจใส่นักเรียน รวมไปถึงความสัมพันธ์ของชุมชนต่างจังหวัดที่ทุกคนรู้จักกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อ
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นพลังที่สร้างความอบอุ่นให้กับหนังอย่างที่เราอาจจะไม่ได้สังเกตุ และทางทีมงานก็ได้ควบคุมทุกอย่างในหนังที่จะสร้างบรรยากาศแบบนี้ได้อย่างน่าสนใจ ไม่ว่าจะเป็นการเลือกบ้านที่ใช้ ร้านค้าที่เดินผ่าน เสื้อผ้าธรรมดา ๆ ของตัวละครในเรื่อง
ผู้กำกับทั้งสองคนควรจะได้รับการยกย่องในการควบคุมการแสดงของนักแสดงได้ทั้งหมด ปรกติแล้วผู้กำกับหน้าใหม่ แม้จะเก่งขนาดไหน เรียนหนังมาแค่ไหน ก็มักจะสอบไม่ผ่านเรื่องคุมการแสดง แต่ สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก ก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้ โดยเฉพาะใบเฟิร์น พิมพ์ชนก ที่เล่นเป็นน้ำ กับเพื่อนสนิทอีกสามคน เข้าใจว่าส่วนใหญ่จะเป็นนักแสดงหน้าใหม่กัน แต่สิ่งที่พวกเขาทำ มันเหมือนกับเด็กสาวมัธยมในต่างจังหวัดทั่วไป ไม่มาก ไม่เฟี้ยวฟ้าว และไม่สวย แม้กระทั่งครูอินเอง ซึ่งนำแสดงโดยตุ๊กกี้นั้น ดาวตลกเมื่อมาแสดงหนังนั้นส่วนใหญ่มักจะต้องเล่นเกิน ๆ แบบโอเวอร์แอ็คติ้ง แต่มาเรื่องนี้เหมือนเธอถูกกดเอาไว้ไม่ให้ออกมามากเกินไป
ในช่วงสามปีตั้งแต่น้ำเริ่มรักตัวพี่โชน จนถึงวันที่เธอสารภาพรักกับเขานั้น หนังได้สอดแทรกรายละเอียดของตัวละครสำคัญได้อย่างเหมาะเจาะ ไม่ได้มีเฉพาะบทของน้ำกับเพื่อน ๆ เท่านั้น ฝ่ายโชนเองก็มีปมเรื่องพ่อที่เขายังไม่ก้าวผ่าน รวมทั้งความขัดแย้งในใจที่ต้องเลือกระหว่างคนที่รักกับเพื่อนจะเอาอย่างไร หรือแม้แต่ท็อป เพื่อนของโชนเองที่อาศัยความเป็นเพื่อน ไม่ให้เพื่อนมารักคนเดียวกัน จนอาจกล่าวได้ว่า ตัวละครโชนนั้นอาจจะเป็นพระเอกในโรแมนติกคอเมดี้ที่ลึกมากกว่าเพื่อน ไม่ได้ถูกทิ้งเพื่อไปเน้นฉบับตัวผู้หญิงอย่างที่เราเห็นในหลาย ๆ เรื่อง
ดิฉันชอบรายละเอียดเล็ก ๆ ที่ได้สอดแทรกไว้ ซึ่งอาจจะมองไม่เห็นในรอบแรก เห็นความเชย ๆ ที่เด็กหนุ่มรักหญิงสาวแต่ไม่กล้าสารภาพ หนังเรื่องนี้น่าจะขายได้ดีกับประเทศในเอเชีย ลองจับตาที่ประเทศไต้หวัน ซึ่งมาริโอ้ก็มีแฟนคลับอยู่ค่อนข้างเยอะ
น่าเสียดายที่ฉากจบออกจะเกินจริงและเป็นดราม่ามากไปหน่อย แม้ว่าใบเฟิร์นยังทำงานได้ดีในฐานะหญิงสาวที่แอบรับชายหนุ่ม แม้ว่าเธอจะเก่งแค่ไหน ปฎิกิริยากับคนที่เธอรักก็ยังไม่เคยเปลี่ยน อาย ไม่มั่นใจ
สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก เป็นหนังละเมียดละไม ที่ดูแล้วสบายใจ เป็นหนังที่ทำให้เราเชื่อมากที่สุด แม้แต่คนที่ไม่เคยรักรุ่นพี่ และจำไม่ได้ว่ารักครั้งแรกเป็นอย่างไร ก็ดูได้
|