|
| The Piazza Grande/courtesy of Locarno Film Festival |
จันทร์ที่ 7 สิงหาคม , ลานกลางแจ้งเพียซซ่าแกรนด์เด
เพียซซ่าแกรนด์เดที่เมืองโลคาโน่ในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยฝูงชนมากกว่า 6,000 คน นับเป็นปรากฏการณ์พิเศษในประวัติศาสตร์การฉายหนังกลางแจ้งของเทศกาลหนังโลคาร์โน ที่จัดขึ้นเลียบชายฝั่งทะเลสาบ
แม็กเกียเร่ (Major Lake) ปีนี้ครบรอบ 58 ปีพอดี เพียซซ่าแกรนด์เดอยู่ที่ติดกับชายแดนประเทศอิตาลี เป็นลานกว้างที่สามารถบรรจุคนได้ประมาณ 5,000 8,000 คน ไม่ว่าฝนจะตก ฟ้าจะร้อง หรือแดดออกจ้าสักเพียงไร ถ้าฝนตก เหล่าคนดูก็จะไปหลบฝนดูหนังที่โรงหนังเฟวี (Fevi Theatre) แทน ขณะที่ อีกหลายคนก็เลือกที่จะ กางร่ม หรือหลบใต้หลังคาบ้านหรือร้านค้าในบริเวณนั้น
จอภาพยนตร์ของที่นั่นถือได้ว่ามีขนาดใหญ่โตมากที่สุดแห่งหนึ่งในโลก ขนาดความกว้าง ประมาณ 26 เมตร และสูงถึง 14 เมตร พร้อมด้วยระบบเสียงดอลบี้สเตอริโอ
ระบบที่ดีที่สุดที่คุณจะหาได้จากการแสดงกลางแจ้ง
เมื่อแขกทุกคนเดินเข้าไปในบริเวณ ทุกคนจะได้รับของแจก 2 ชิ้น ชิ้นแรกเป็นโปรแกรม
การฉายหนังวันถัดไป ซึ่งตีพิมพ์เป็นจำนวนมากถึง 12,000 ฉบับ อีีกชิ้นเป็นปากกาพร้อมบัตรลงคะแนน
รางวัลมหาชน ซึ่งผู้ชนะจะได้รับเงินรางวัลถึง 30,000 ฟรังค์สวิส (ประมาณ 100,000 บาท)
 |
|
การแสดงเริ่มตรงเวลาทันทีที่นาฬิกาสวิสบนหอคอยข้าง ๆ ตีบอกเวลาสามทุ่มครึ่ง เวลาเดียวกับที่ออร์สัน เวลส์กล่าวไว้ในหนังเรื่อง The Third Man จากนั้นสาวผมบลอนด์
ผู้อ่อนประสบการณ์์กล่าวต้อนรับผู้ชม
และทีมงาน ผู้กำกับ วิศิษฎ์ ศาสนเที่ยง และดารานำสองคน มหาสมุทร บุณยรักษ์ และแสงทอง เกตุอู่ทองปรากฏตัวพร้อมกัน พิธีกรเกริ่นย้อนอดีตว่าคนดูต่างรู้จักผู้กำกับวิศิษฎ์กันอย่างดีแล้ว เพราะพวกเขาต่างชอบหนังก่อนหน้านี้เรื่อง ฟ้าทะลายโจร ซึ่งฉายกันไปทั่วยุโรปแล้ว จากนั้นคุณวิศิษฎ์กล่าวทักทาย สวัสดี กับผู้ชม พร้อมขอร้องให้นักแสดงของเขา มหาสมุทร ร้องเพลงให้ผู้ชมฟัง นักแสดงนำผู้นี้เผอิญเป็นนักร้องในเมืองไทยด้วย หนุ่มมหาสมุทรหันไปหยิบกีต้าร์คู่ใจ ก่อนจะร่ายจังหวะเพลงรักเก่า ๆ ของเดอะบีเทิ่ลอยู่หลายนาที คนดูต่างตอบรับขอบคุณเขาด้วยการลุกขึ้นยืนให้เกียรตินานอยู่หลายนาที
แล้วหนังก็เริ่มฉาย
.
ฉากภาพที่เพี้ยนสุดฤทธิ์ มุมกล้องไม่ธรรมดา สถานการณ์อันเหนือจินตนาการใด ๆ ทำให้เวลาของเราโบยบินจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีสักช่วงหนึ่งที่เราจะเจอกับโรคเบื่อ อาการไข้อย่างหนึ่งที่มักจะเกิดขึ้นได้เสมอในเทศกาลหนัง แม้แต่โลคาร์โน่เองก็เถิด แต่ หมานคร ไม่เคยทำให้เราตกอยู่ในอาการเช่นนั้น ด้วยจังหวะหนังที่คาดไม่ถึง ตัวละครที่ชวนหัวร่อมากที่สุด รวมทั้งพ่อเจ้าตุ๊กตาหมีตัวดี
หนังดูดีมาก ไม่ว่าจะเป็นสีที่ดูยิ่งใหญ่ จนทำให้ผมลืมสนิทไปเลยว่าหนังเรื่องนี้ถ่ายด้วยกล้อง
ดิจิตัล ซึ่งเทคนิคต่าง ๆ ยังเป็นรอง แม้จะเป็นหนังดิจิตัลทุนหนา ( อย่าง สตาร์วอรส์) ก็ตามเถิด เนื้อหาความเป็นมนุษย์ที่ผู้กำกับวิศิษฎ์พยายามเล่าแฝงไว้ในหนัง เป็นบางสิ่งบางอย่างที่เราอาจจะหาไม่ได้จาก
หนังทุกวันนี้ ด้วยเหตุผลต่าง ๆ ที่อธิบายต่าง ๆ เหล่านี้ กับเหตุผลอื่น ๆ อีกจิปาถะที่อธิบายในที่นี้หมดไม่ได้ หมานคร สมควรจะได้รับกับเสียงปรบมือเมื่อหนังจบลง มันเป็นเสียงปรบมืออันกึกก้องและยาวนานที่สุดในความทรงจำของผมที่โลคาร์โน่
ราวห้าทุ่มครึ่ง ผมเดินออกจากเพียซซ่าแกนด์เด ด้วยหัวใจที่อบอุ่นและเบิกบานกว่า
สองชั่วโมงก่อนหน้านี้
ลอเรนโซ่ คอเดลลี่ เป็นนักวิจารณ์อิตาลี ที่เขียนงานให้กับหนังสือหลายเล่ม เช่น Variety รวมทั้งนิตยสารฝรั่งเศสชื่อดัง Positif
.
All rights reserved
|
