ชั่วฟ้าดินสลาย

ส่างหม่อง (อนันดา เอเวอริงแฮม) - หนุ่มชาวพม่า หลานชายของ “พะโป้” คหบดีใหญ่เจ้าของสัมปทานป่าไม้ผู้ทรงอิทธิพล ส่างหม่องกำพร้าบิดามารดาตั้งแต่ยังเด็ก และได้รับการอุปถัมภ์เลี้ยงดูเป็นอย่างดีจากพะโป้ผู้เป็นอา ทำให้เขาเคารพรักและบูชาพะโป้ประดุจบิดาบังเกิดเกล้า แต่แล้วเมื่อชายหนุ่มต้องตกหลุมพรางแห่งกิเลสตัณหาที่มาในร่างของอาสะใภ้อย่าง “ยุพดี” กรอบแห่งประเพณีและศีลธรรมอันดีที่เคยเคร่งครัดก็มิอาจหยุดยั้งเขาไว้ได้

“ไอ้ความง่ายของบทไม่รู้มันมีหรือเปล่า แต่เรื่องยากน่ะมีเพียบเลย (หัวเราะ) ตัวละครของส่างหม่อง สำหรับผมมันอาจจะยากเป็นพิเศษหน่อย เพราะว่ามันจะเริ่มจากคนที่ใสเป็นผ้าขาวมาก และพอคาแร็คเตอร์มันดำเนินไป มันก็จะค่อยๆ มืดขึ้น เมื่อมันโดนดึงเข้าไปด้านมืด สิ่งที่มันยากก็คือพัฒนาการจากคนไร้เดียงสากลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยกิเลส ความใคร่หรือตัณหาราคะ การพัฒนาคาแร็คเตอร์ตรงนี้ค่อนข้างยากหน่อย และนี่ยังไม่พูดถึงฉากดราม่าต่างๆ มีอะไรยากๆ เต็มไปหมดเลย

คือทั้งส่างหม่องกับยุพดีอยากจะอยู่ใกล้ชิดกันมาก พะโป้ก็เลยทำให้สมหวังล่ามโซ่ให้อยู่ด้วยกันตลอดเลย ซึ่งผมรู้สึกว่า มนุษย์มันเกิดมาเพื่อให้อยู่เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ การที่จะโดนผูกติดกับมนุษย์อีกคนหนึ่งมันผิดธรรมชาติมาก ทุกคนต้องการความเป็นอิสระ คือถ้าดูผิวเผิน มันก็ดูเป็นสิ่งโรแมนติก เรารักกัน จะได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไป แต่บางทีเราไม่ได้คำนึงถึงเรื่องอื่นๆ มันมีความลำบากอยู่ตรงนั้น ในที่สุดการที่ถูกผูกติดกันอย่างนี้มันก็เป็นสูตรสำหรับหายนะอยู่แล้ว”

นักแสดงหนุ่มมากความสามารถ “อนันดา เอเวอริงแฮม”มีผลงานการแสดงอันเป็นที่ยอมรับระดับแถวหน้าของวงการ หลังจากแจ้งเกิดจากภาพยนตร์เรื่องแรก “อันดากับฟ้าใส”ผลงานการกำกับของหม่อมน้อยเมื่อ 13 ปีที่ผ่านมา ล่าสุดทั้งคู่กลับมาร่วมงานกันอีกครั้งในเรื่องนี้ ซึ่งอนันดาบอกว่าสุดเกร็งเหมือนต้องทำงานกับครูและพ่อของตัวเอง แต่ถึงที่สุดแล้ว เขาก็ทุ่มเททั้งตัวและหัวใจให้กับการแสดงเรื่องนี้อย่างสุดฝีมือ

ผลงานภาพยนตร์ : อันดากับฟ้าใส (2540), 303 กลัว กล้า อาฆาต (2541), คนสั่งผี (2546), ชัตเตอร์ กดติดวิญญาณ (2547), Twelve Twenty (หนังสั้น-2549), Me…Myself ขอให้รักจงเจริญ (2550), พลอย (2550), โรงงานอารมณ์ (Pleasure Factory - 2550), ดึกแล้วคุณขา (2550), เมมโมรี่...รักหลอน (2551), The Leap Years หยุดหัวใจไว้รอเธอ (February 29 - ฉายไทย 2551), สะบายดีหลวงพะบาง (2551), โลงต่อตาย (The Coffin - 2551), ปืนใหญ่จอมสลัด (2551), แฮปปี้เบิร์ธเดย์ (2551), สวัสดีบางกอก ตอน Bangkok Blues (หนังสั้น-2552), ชั่วฟ้าดินสลาย (2553), อินทรีแดง (2553), Hi-So (2554)

ยุพดี (เฌอมาลย์ บุญยศักดิ์) - สาวชาวพระนครผู้เลอโฉมผู้รักการอ่านหนังสือ รักดนตรี และศิลปะร่วมสมัยเป็นอย่างยิ่ง และจากอาชีพเลขาที่ทำให้เธอสมาคมกับชาวต่างชาติมากกว่าคนไทย ทำให้ความคิดความอ่านของเธอล้ำสมัยไปกว่าสตรีชาวสยามในยุคสมัยนั้น เธอรักเสรีภาพและความเป็นปัจเจกชนประดุจลมหายใจ

ยุพดีกำพร้าทั้งบิดามารดา เธอต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวตั้งแต่วัยเยาว์ ทำให้ส่วนลึกในใจของเธอนั้นแสวงหาซึ่งความรัก และ “พะโป้”ก็ปรากฏกายให้เธอได้ยึดเหนี่ยวและน่าจะเติมเต็มความรักครั้งใหม่นี้ให้สมบูรณแบบได้ ถ้าหากว่า “ส่างหม่อง”ไม่แฝงร่างมาในเงาแห่งรักนั้นให้หัวใจของเธอหวั่นไหวเสียก่อน

“ถือว่าเป็นตัวแทนผู้หญิงยุคใหม่ในสมัยนั้นเลยนะ คือยุพดีจะเป็นคนที่กล้าฉีกม่านประเพณีออก กล้าฉีกทุกอย่าง และก็ซื่อตรงกับความคิดความรู้สึกของตนเองมาก คือไม่ใช่ปากอย่างใจอย่าง ใจอยากทำอย่างนี้แต่ว่าประเพณีบ้านเมืองและสังคมกรอบมันเป็นแบบนี้ แต่เธอเป็นคนแบบไม่สนใจ ไม่แคร์ ก็คล้ายๆ พลอยตรงที่ว่ารักอิสระ เป็นคนที่รักอิสระมากๆ ไม่ชอบอยู่ในกรอบเหมือนกัน

จริงๆ แล้ว ‘ชั่วฟ้าดินสลาย’ นี่ โดดเด่นมาตั้งแต่บทประพันธ์แล้ว เป็นบทประพันธ์ที่พูดได้ว่า พลอยไม่เคยอ่านบทประพันธ์ไหนที่แบบว่าทำให้เฌอมาลย์ร้องไห้ได้ทันควันมากมายขนาดนี้ เป็นบทประพันธ์ที่ดีมาก ตัวหนังก็ให้แง่คิดได้หลายมุมมอง แต่ที่แน่ๆ ก็คือ ถ้าคนเราทำอะไรที่ตามความรู้สึกมากจนเกินไป ก็อาจจะนำผลเสียมาให้ตัวเองได้ และมันก็จะมีมุมมองความรักอันสวยงามที่สะท้อนออกมาในบทพูดของตัวแสดงแต่ละประโยค ซึ่งพลอยเอง พลอยอ่านแล้วก็เออ...จริง มุมมองความรักแบบนี้ จริงนะ ทำไมเราไม่คิดแบบนี้บ้าง”

ด้วยความสามารถที่หลากหลาย “พลอย เฌอมาลย์”ผ่านงานในวงการบันเทิงมาอย่างมากมาย ไม่ว่าจะเป็นละคร, ภาพยนตร์, ถ่ายแบบ, พิธีกร และดีเจ จนปัจจุบันชื่อชั้นของเธอก็สามารถขึ้นแท่น “นักแสดงหญิงแถวหน้า” ของไทยได้อย่างสมศักดิ์ศรี และโดยเฉพาะกับภาพยนตร์เรื่องนี้ การทุ่มเทพลังการแสดงอย่างสุดหัวใจของเธอที่จะต้องครองใจผู้ชมตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง ย่อมให้ผลลัพธ์ที่สุดคุ้มค่าแก่การชมอย่างแน่นอน
ผลงานภาพยนตร์: Goodbye Summer เอ้อเหอเทอมเดียว (2539), สตางค์ (2543), แมนเกินร้อย แอ้มเกินพิกัด (2546), เรื่องรักน้อยนิดมหาศาล (2546), บุปผาราตรี (2546), The Park สวนสนุกผี (2546), บุปผาราตรี เฟส 2 (2548), รักแห่งสยาม (2550), สี่แพร่ง ตอน Last Fright (2551), บุปผาราตรี 3.1 (2552), บุปผาราตรี 3.2 (2552), ชั่วฟ้าดินสลาย (2553)

พะโป้ (ธีรพงศ์ เหลียวรักวงศ์) – มหาเศรษฐีหม้ายชาวพม่าผู้สืบเชื้อสายมาจากเจ้านายชั้นสูงในรัฐฉาน ทำให้เขาภาคภูมิและหยิ่งทะนงในเกียรติภูมิของตนจนเหนือสิ่งอื่นใด เขาเป็นคนสองบุคลิก ด้านหนึ่งเป็นผู้มีเมตตากรุณายึดมั่นในพระพุทธศาสนา ส่วนอีกด้านกลับเป็นเพลย์บอยอย่างหาตัวจับยาก และมีนางบำเรอหลายสิบนางอยู่ในอาณาจักรแห่งเขาท่ากระดานของเขา

พะโป้ให้ความรักและเมตตาอย่างลึกซึ้งต่อ “ส่างหม่อง” หลานชายของเขา แต่เมื่อหม้ายสาวหัวสมัยใหม่อย่าง “ยุพดี” ผู้จุดประกายแห่งรักแท้แก่เขา และทำลายมันลงอย่างไม่ใยดีเดินเข้ามาในชีวิต โศกนาฏกรรมรักครั้งใหญ่จึงบังเกิดอย่างไม่คาดฝัน

“คาแร็คเตอร์พะโป้แตกต่างไหม ในชีวิตจริงพี่ก็ไม่มีนางบริวาร อิทธิพลก็คงไม่มีด้วย ก็น่าจะแตกต่างมาก (หัวเราะ) แต่ว่าโอเค อารมณ์แกว่งก็ทุกคนคงเป็นอาร์ติส พูดถึงมีบ้าง มีโกรธ มีดีใจสุดขีด มีโกรธสุดขีด ไม่เถียง อาร์ติสทุกคนเป็นอย่างนี้ ก็คิดว่ามันก็ไม่เหมือนเลยทีเดียว แต่ว่าถามว่าเล่นตัวพะโป้ได้ไหม ได้เพราะว่าได้ศึกษามาก่อนว่าคาแร็คเตอร์เขาเป็นยังไง เพราะหม่อมได้บรีฟมาแล้วว่าโอเค เอาอารมณ์ดีของคนนี้มา เอาอารมณ์เจ้าชู้ของคนนี้มา แล้วเอามารวมกันเป็นพะโป้และลองเล่นดู ก็โอเคครับ

ความน่าสนใจของภาพยนตร์เรื่อง ‘ชั่วฟ้าดินสลาย’ ผมคิดว่าน่าจับตาดูมากครับ เพราะยุคนี้ก็มีแต่ถ้าไม่ใช่หนังผี ก็เป็นหนังคอเมดี้ เป็นหนังตลกหรือไม่ก็หนังวัยรุ่น นี่เป็นหนังราม่าค่อนข้างที่จะหนักเป็น Tragedy อย่างหนึ่ง ที่อยู่ในหนังเรื่องนี้ที่ยังไม่อยากเปิดเผยตอนนี้ แต่ว่ามันเป็นอะไรที่แปลกใหม่ รวมถึงทีมนักแสดงแต่ละคนก็เล่นกันอย่างเต็มที่ นักแสดงมีไม่กี่คน แต่ว่าแต่ละคนก็ได้บทดราม่าหนักๆ กันทั้งนั้น เนื้อหาก็สะท้อนความเป็นมนุษย์ที่มีทั้งรัก โลภ โกรธ หลง สะท้อนสังคมไม่ว่าจะผ่านมากี่ยุคกี่สมัยมนุษย์ก็ยังเป็นมนุษย์ที่ยังมีกิเลสตัณหากันอยู่ และนี่ก็เป็นการกลับมาอีกครั้งหนึ่งในการกำกับหนังของหม่อมน้อย เป็นแนวทางของหม่อมน้อยเองเลยซึ่งมันก็ไม่ได้ถูกสร้างมานานแล้วเหมือนกันครับ”
เป็นอีกหนึ่งนักแสดงเจ้าบทบาทที่ดูมีพลังอำนาจแฝงอยู่ในตัวอย่างเงียบๆ นั่นทำให้ “ธีรพงศ์ เหลียวรักวงศ์” ถูกเลือกให้มารับบทบาทที่อาจกล่าวได้ว่าโดดเด่นที่สุดในชีวิตการแสดงของเขานี้ และเขาเองก็ปล่อยพลังการแสดงสุดเชือดเฉือนบาดลึกทางอารมณ์ได้อย่างลงตัวทีเดียว

ผลงานภาพยนตร์ (บางส่วน): ล่าข้ามโลก (2526), สงครามเพลง (2526), แตก 4 รัก โลภ โกรธ เลว (2542), After School วิ่งสู่ฝัน (2553), Who Are You? ใคร...ในห้อง (2553), ชั่วฟ้าดินสลาย (2553)

นิพนธ์ (เพ็ญเพชร เพ็ญกุล) – นักเขียนหนุ่มวัย 35 ผู้มีหัวก้าวหน้าและอนาคตไกล เขาทำงานประจำที่หนังสือพิมพ์ “ประชาชาติ” รายวันและรายสัปดาห์ ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์อันเป็นที่นิยมในพุทธศักราช 2486 บิดามารดาของเขามีอาชีพค้าไม้ ทำให้ครอบครัวของเขาได้ทำธุรกิจและสนิทสนมกับ “พะโป้”

และในวันหนึ่ง เมื่อเขากลับไปเยี่ยมบ้านเกิดที่กำแพงเพชร และได้รับการเชิญชวนจากพะโป้ให้เข้าป่าล่าสัตว์ที่ค่ายพักเขาท่ากระดาน. นั่นทำให้นิพนธ์ได้รับรู้เรื่องราวอันน่าพิศวงในโศกนาฏกรรมรักของ “ส่างหม่อง” และ “ยุพดี” เมื่อ 10 ปีที่ผ่านมา

“ความยาก-ง่ายของการแสดงเรื่องนี้มันอยู่ที่ความลึกของตัวละคร เราจะเล่นอย่างไรให้คนดูเขารู้สึกตามไปกับเรา เพราะว่าเราจะเป็นคนพาคนดูเข้าไปสู่บรรยากาศในเรื่องนี้นะครับ ก็พยายามคิดแล้วก็จินตนาการตามไปเรื่อยๆ

คาแร็คเตอร์นิพนธ์นี้ที่เหมือนเลยคืออายุนะครับ อยู่ในช่วงวัยเดียวกัน แล้วก็ทางด้านความคิดก็มีอะไรคล้ายๆ กันนะครับ การคิดการจินตนาการตามเรื่องก็เลยไม่ค่อยยากเท่าไหร่ ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ปรับแต่งเอานิดหน่อย แต่ส่วนใหญ่หม่อมจะเลือกคนที่แบบคาแร็คเตอร์ที่มันใกล้เคียงกับตัวละครอยู่แล้วครับ ซึ่งตัวนิพนธ์เนี่ย หม่อมเขาอยากให้ตัวนี้เป็นตัวแทนของผู้เขียนเรื่อง ‘ชั่วฟ้าดินสลาย’ ด้วยครับ

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่ไม่สั้นทีเดียวนะครับ ก็พออ่านไป มันทำให้เห็นความต้องการของมนุษย์ลึกๆ นะครับ คือมันเป็นเรื่องกิเลสตัณหา แล้วก็บาปบุญที่แบบว่าบางทีเราก็เผลอ หรือว่ายั้งตัวไม่ทันนะครับ เป็นเรื่องสั้นที่ดีมากอีกเรื่องหนึ่งนะครับ ถ้ามีโอกาสคงต้องหาอ่านกัน พอถูกดัดแปลงมาเป็นหนังโดยฝีมือหม่อมน้อย ก็การันตีความน่าดูได้แล้วครับ”

นักแสดงหนุ่มที่ห่างหายจอภาพยนตร์ไปพักใหญ่ๆ ล่าสุดก็ได้ฤกษ์ที่ “เพ็ญเพชร เพ็ญกุล”จะคืนจอแปลงโฉมเป็นหนุ่มนักเขียนผู้จะนำพาคนดูไปประสบพบเจอกับโศกนาฏกรรมรักอันยิ่งใหญ่ในเรื่องนี้อย่างน่าติดตามและเอาใจช่วยในทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ผลงานภาพยนตร์: เร็วกว่าใจ ไกลเกินฝัน (2536), วิ่งหน้าตั้งกำลัง 2 บนเส้นทางมหัศจรรย์ (2536), ถ้ารักแล้วจะแห้วไม่ว่ากัน (2536), สมองกลคนอัจฉริยะ (2536), เดอะโกร๋น ก๊วน กวน ผี (2547), ชั่วฟ้าดินสลาย (2553)

ทิพย์ (ศักราช ฤกษ์ธำรงค์) - ชายชาวพระนครวัยกลางคน ผู้ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน เขาเป็นผู้จัดการปางไม้ของพะโป้ที่เขาท่ากระดาน ทิพย์เป็นคนเปิดเผยซื่อตรงและน่าเชื่อถือ ทำให้พะโป้ไว้วางใจเขายิ่งนัก เขายินดีที่จะมอบความช่วยเหลือทุกคนอย่างจริงใจในทุกสถานการณ์

และเขาคนนี้เองที่เป็นผู้กุมความลับและเปิดเผยเรื่องราวความรักของ “ส่างหม่อง”และ “ยุพดี”ที่มีกิเลสตัณหาเป็นที่ตั้งอันนำมาซึ่งโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ให้นิพนธ์ได้รับรู้

“เรื่องนี้ผมรับบทเป็น ‘ทิพย์’ ครับ ทิพย์จะเป็นผู้ช่วยดูแลปางไม้ของพะโป้ จะเป็นคนที่จิตใจดี แล้วก็รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ แต่ว่าต้องเก็บไว้ในใจ แต่ก็แสดงความรู้สึกออกไปด้วยการยิ้ม เพื่อจะเก็บเรื่องทั้งหมดไว้ เป็นคนที่เข้าใจชีวิตคนทุกๆ คนในเรื่องนะครับ ทั้งเรื่องของส่างหม่องที่เป็นชู้รักกับยุพดี เราก็รู้ เราเห็นการกระทำของเขาทุกอย่าง แต่ว่าไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้ เพราะว่าไม่อยากให้พะโป้ซึ่งเป็นเจ้านายเราเนี่ยได้รับรู้ ก็เหมือนทำให้เรากดดัน อึดอัดอยู่เหมือนกันนะครับ

เล่นกับหม่อมเป็นประจำอยู่แล้ว แทบจะทุกเรื่อง ก็เหมือนพี่เหมือนอาจารย์ คือเขาให้โอกาสเราน่ะครับ สไตล์การกำกับของหม่อมไม่ค่อยจะเหมือนผู้กำกับคนอื่น คือต้องซ้อมก่อน ต้องทำการบ้าน ถ้าทุกคนไม่ทำการบ้านจะทำงานไม่ได้เลยเรื่องนี้ แต่ก็สบายใจขึ้นเพราะเราได้ทำการบ้านมา มาถึงปุ๊บทำงานเนี่ย เรามีความมั่นใจมากขึ้น และโอกาสที่จะพลาดหรือหลุดมันก็มีน้อย หรือบางทีหลุดนิดๆ หน่อยๆ เนี่ย หม่อมก็จะคอยบิ๊วท์ให้ ว่าตรงนี้เป็นอย่างนี้นะ อย่างนี้นะ เราก็สบายใจทำงานกับเขา ไม่เหมือนทำงานที่อื่น ที่โยนให้ แล้วเอาไปเล่นเองนะ บางทีก็ตีความมันผิดบ้างถูกบ้าง คือหม่อมจะเป็นคนละเอียดมากในการกำกับ”

เป็นอีกหนึ่งนักแสดงเจ้าบทบาทที่ห่างหายจากจอภาพยนตร์ไปเป็นเวลานาน กลับมาครั้งนี้ “ศักราช ฤกษ์ธำรงค์”ก็ได้รับบทสำคัญมากบทหนึ่งของเรื่องที่ต้องอาศัยฝีมือทางการแสดงให้ผู้ชมเชื่อถือในคำบอกเล่าของเขาถึงโศกนาฏกรรมรักอันยิ่งใหญ่นี้ ซึ่งเขาก็สามารถถ่ายทอดความเป็นตัวละครนี้ออกมาได้อย่างสมจริงและน่าติดตามไปตลอดทั้งเรื่อง

ผลงานภาพยนตร์: พี่เลี้ยง (2531), ทองประกายแสด (2531), ขุมทรัพย์เมืองลับแล (2533), หล่อ ซ่า เซอร์กับเธอผู้หวานใจ (2536), ฉีกป่าล่าคน (2538), เชอรี่แอน (2544), ชั่วฟ้าดินสลาย (2553)

มะขิ่น (ดารณีนุช โพธิปิติ) – อดีตนางบำเรอเอกของพะโป้ที่ถูกปลดระวางไปเป็นแม่บ้านในอาณาจักรปางไม้เขาท่ากระดาน เธอรักและซื่อสัตย์ต่อพะโป้อย่างสุดจิตสุดใจ แม้จะถูกทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดีก็ตาม นั่นทำให้มะขิ่นรู้สึกอิจฉาที่ “ยุพดี”เข้ามาเป็นนายหญิงคนใหม่ และได้ครองทั้งตัวและหัวใจของพะโป้ไปเสียทั้งหมด

เมื่อเธอได้รับรู้ถึงความรักที่มิอาจหักห้ามเสน่หาของ “ส่างหม่อง”และ “ยุพดี”แม้จะไม่เห็นด้วย แต่มะขิ่นก็พยายามช่วยให้ทั้งคู่หลุดจากความทรมานของพันธนาการแห่งรักนั้น

“มะขิ่นเนี่ยเปรียบไปก็เป็นเหมือนแบล็คอัพ เป็นคนที่ดูแลอาณาจักรของพะโป้ แล้วก็เคยเป็นภรรยา ซึ่งพะโป้เนี่ยก็เก็บกวาดผู้หญิงทั้งหมดในอาณาจักรเป็นภรรยา พี่ก็ได้เป็นหนึ่งในนั้น แต่เป็นรุ่นเก่า แล้วพอเขาเบื่อแล้วเนี่ย เขาก็จะหมุนเวียนภรรยาส่งไปให้ลูกน้องต่างๆ แต่สำหรับพี่เนี่ยก็ได้อยู่ประจำตำแหน่งดูแลภาพรวม เป็นเหมือนแม่บ้านใหญ่ที่คอยดูแลที่นี่ แต่ลึกๆ แล้วมะขิ่นเนี่ยไม่ได้อยู่ด้วยหน้าที่ แต่อยู่เพราะว่าหลงรักพะโป้ คือจริงๆ แล้วถึงแม้ว่าเขาจะมีผู้หญิงอื่นๆ เยอะแยะ เราก็ไม่ได้หึงหวงเพราะเรารู้สึกเสมอว่าเราสำคัญ จนกระทั่งนางเอกยุพดีมาถึงที่นี่ เราไม่เคยเห็นพะโป้แต่งงานอีกเลยหลังจากที่ภรรยาเขาเสียชีวิต จนกระทั่งเห็นเขามาแต่งงานกับยุพดีซึ่งทั้งสวยทั้งสาว เป็นผู้หญิงที่มาจากในเมือง อีกโลกหนึ่งที่เราไม่รู้จัก เราก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นยังไง ดีหรือเปล่า ไว้ใจได้ไหม ที่สำคัญเลย ก็คือมาแย่งความสำคัญของเราไปเพราะเขาจะเป็นคนที่มาดูแลพะโป้

ถามว่าเหมือนพี่ไหม มันก็มีส่วนเหมือนอยู่ พี่ว่าในตัวคนๆ หนึ่งมันจะมีหลายๆ มุม เพราะฉะนั้นความเป็นสากลของความเป็นมนุษย์มันจะคล้ายๆ กัน ความเป็นผู้หญิง เป็นเพศหญิง ความเป็นแม่บ้าน ความเป็นอะไรต่างๆ เพียงแต่เราจะหยิบมาใช้ในมุมที่แตกต่าง ถ้าเกิดเราเป็นแม่บ้านที่เรามีครอบครัวมีลูกก็เป็นอีกอย่างหนึ่ง แต่นี่มันก็จะเป็นความรักที่เรามีต่อเขา ดูแลเขาเหมือนกับเขาเป็นทั้งสามี เป็นลูก เป็นสามีที่เราไม่ได้ครอบครอง เป็นลูกของเรา เป็นอะไรของเรา ความรู้สึกมันก็จะคล้ายๆ กัน มันก็เลยรู้สึกว่าเวลาเรามองเห็นเขาหรือเวลาที่เราดูแล หรือเราเห็นฉากเห็นอะไร เราก็จะรู้สึกว่ามันเป็นที่ๆ เราจะต้องสละชีวิตให้ เราต้องดูแล มันก็คงคล้ายๆ กับเวลาที่เราอยู่บ้าน เราต้องดูแลครอบครัวของเรา”

“งดความฮา ดราม่าใส่เต็ม” เป็นอารมณ์ความรู้สึกที่นักแสดงหญิง “ดารณีนุช โพธิปิติ”ต้องแสดงฝีมือออกมาในอีกหนึ่งคาแร็คเตอร์สำคัญของเรื่องที่จะมาสร้างสีสันสั่นสะเทือนทางอารมณ์ให้เป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาผู้ชม ซึ่งเธอไม่ทำให้ผิดหวังอย่างแน่นอน

ผลงานภาพยนตร์: มอ ๘ (2549), ลิขิตรัก ขัดใจแม่ (2550), สายลับจับบ้านเล็ก (2550), ชั่วฟ้าดินสลาย (2553)